Drift

Drifting jako dyscyplina sportowa skupia się na samej “jeździe bokiem” i perfekcyjnym panowaniu nad autem w poślizgu. Czas przejazdu nie jest brany pod uwagę.

Oceniane są:

– wychylenie auta,

– prędkość pokonywania zakrętów,

– tor jazdy,

– płynność,

– perfekcja panowania nad autem

Zawody driftingowe są bardzo widowiskowym sportem, dlatego startujące auta często są bardzo kolorowe, a przejazdy uatrakcyjniają dodatkowe elementy jak pozrowienia publiczności przez kierowców, migające światła itd. Chodzi przede wszystkim o dobrą zabawę i pokazanie swoich umiejętności.

 

Do driftingu używane są głównie auta tylnonapędowe, ponieważ wykazują one nadsterowność i stosunkowo łatwo wprowadzić je i kontrolować w poślizgu.
Przy autach przednionapędowych drifting ogranicza się głównie do zarzucania samochodu przy zaciąganiu hamulca ręcznego lub powodowaniu poślizgu tylnych kół przez hamowanie lewą nogą.
Auta czteronapędowe pozwalają również na jazdę w poślizgu, jednak w praktyce na większości zawodów dozwolona jest jazda jedynie samochodami z napędem na tylną oś.

Najbardziej znanymi samochodami używanymi do driftingu są Japońskie coupe takie jak:
Toyota Corolla AE86, Nissan 200sx, Nissan 240sx, Nissan Silvia, Nissan Skyline, Toyota Supra, Mazda RX-7.
W zawodach europejskich najczęściej pojawiają się BMW, Opel oraz sporadycznie lokalne marki jako tania alternatywa.

Do najbardziej znanych zawodników D1 należą: Yasuyuki Kazama, Ken Nomura, Toyohisa Matsuda, Takahiro Ueno, Okachan, Tsuyoshi Tezuka, Yoichi Imamura, Tatsuya Sakuma.

W Polsce za organizację zawodów driftingowych odpowiada PFD (Polska Federacja Driftingu).
Pojawiają się już jednak pojedyncze imprezy driftingowe organizowane przez alternatywnych organizatorów.

TECHNIKI DRIFTU

Braking Drift – polega na przeniesieniu większej części masy auta na przednią część pojazdu za pomocą krótkich, lecz energicznych naciśnięć pedału hamulca w momencie gdy rozpoczyna się zakręt. Wtedy koła tylnej osi tracą przyczepność i rozpoczyna się poślizg samochodu.

Clutch Kick – tzw “strzał ze sprzęgła”, polegający na chwilowym naciśnięciu pedału sprzęgła, często dodaniu nieco gazu i bardzo szybkim, energicznym puszczeniu go w trakcie przejeżdżania przez zakręt. Powoduje to gwałtowną utratę przyczepności kół.

Lift Off Drift (Race Drift, Kensei Drift) – wykonuje się ją przy wejściu w zakręt puszczając na krótko pedał gazu, efektem czego jest powstanie niewielkiej nadsterowności powodującej poślizg, któy kontroluje się operowaniem pedałem gazu i kontrowaniem kierownicą. Technika ta używana jest przy większych prędkościach w łagodniejszych zakrętach.

Feint Drift – przed zakrętem wykonuje się skręt w kierunku przeciwnym do kierunku zakrętu, a następnie gwałtownie skręca się kierownicą we właściwą stronę rozpoczynając w ten sposób poślizg.

Dirt Drop Drift – polega na wyjechaniu tylną osią poza tor, gdzie przyczepność opon jest dużo mniejsza, co staje się przyczyną poślizgu.

E-Brake Drift (Emergency Brake Drift, Side Brake Drift) – najbardziej znana technika, polega na zaciągnięciu hamulca ręcznego przy wciśniętym sprzęgle, w momencie wchodzenia w zakręt.

FF Drift (Front Wheel Drive Drift) – stosowana w samochodach z napędem na przednią oś, wykorzystuje się w niej hamulec ręczny oraz nożny podczas wchodzenia w zakręt. W przypadku hamulca nożnego często używa się lewej nogi.

Jump Drift – tzw “podskok”, wykonuje się go na zakręcie przejeżdżając przez tarkę tylnym kołem, które w tym momencie podskakuje i można dzięki temu uzyskać chwilowy brak przyczepności oraz nadsterowność samochodu.

Long Slide Drift – jest to długo trwający drift, rozpoczyna się go za pomocą np. Hamulca ręcznego dużo wcześniej przed zakrętem. Wymagana jest do tego duża prędkość samochodu.